Dawno mieszkańcy Radusza żartowali, że jest on większy od Berlina, jednak w 1942 roku przestał istnieć. W 1939 roku do wsi przybyli Niemcy, którzy rok później rozpoczęli wysiedlenia z Radusza.
Olendrzy w Raduszu
W 1700 roku do pozostałości po Raduszu przybyły rodziny z Dolnego Śląska zaproszone przez właściciela Sierakowa. Przybyłe rodziny rozpoczęły karczowanie lasu, a także budowę domów, kościołów, zakładanie sadów i ogrodów. Była to pierwsza osada na prawie olęderskim. Od tego czasu Radusz stał się największą wsią w Puszczy Noteckiej. W 1919 roku Radusz stał się ponownie częścią Rzeczypospolitej. Od tego czasu na jego terenie mieszkały rodziny różnej narodowości oraz wyznania. Po II wojnie światowej wieś przestała istnieć. Przybyli Niemcy planowali w tym miejscu zasadzić las i zrobić tereny łowieckie dla swoich dygnitarzy. W 1942 roku zburzono domostwa, a cegły zostały wykorzystane do odbudowy Warszawy i rozbudowy Międzychodu.
Izba Pamięci wsi Radusz
W byłej siedzibie leśnictwa Mokrzec urządzono Izbę Pamięci wsi Radusz z materialnymi pamiątkami po miejscowości. Dodatkowo w 2008 roku stworzono ścieżkę rowerową „Śladami Radusza”. Składa się z dwóch tras o długości 14 km i 23 km. Ścieżki prowadzą przez malownicze lasy, jeziora i zahaczają o kilka gospodarstw agroturystycznych. Co jakiś czas można także wziąć udział w zjeździe dawnych mieszkańców Radusza.
Zobacz także: Pałac w Kwilczu
